Binnen Persoonsvoming, Atelier en Teamvorming wordt er gebruikt gemaakt van het CARE-Model.
Het CARE-Model is ontwikkeld door prof. dr. A. Minnaert[1],[2].
 
In dit model staan vier componenten centraal:

• Competentie

• Autonomie

• Relatie

• Engagement/Motivatie

 
Het model gaat ervan uit dat er een aantal factoren zijn in de omgeving die invloed kunnen uitoefenen op de drie basisbehoeftes van een persoon. Hiermee wordt verwezen naar de zelfdeterminatietheorie van Deci & Ryan[3]:

• Gevoel van competentie; 

  • Met competentie wordt bedoeld dat iemand zelf het gevoel heeft dat hij/zij competenties heeft en deze kan inzetten.

• Autonomie

  • Autonomie, je voelt de vrijheid en de mogelijkheid om activiteiten naar eigen inzicht en waarden te kunnen uitvoeren.​

• Relaties

  • De term ‘relaties’ verwijst naar het je verbonden voelen met jezelf en met je omgeving, en dan vooral het vertrouwen in anderen.

 
De aanname en tevens het doel van het CARE-Model is dat wanneer er aan deze basisbehoeftes voldaan wordt, een persoon zich autonoom gemotiveerd (engagement/motivatie) zal voelen om zich te ontplooien en verder te ontwikkelen. Het is hierbij van belang dat er een integrale aanpak gehanteerd wordt, waarbij de basisbehoeften in samenspel gezien en benaderd worden. Het CARE-Model laat zien hoe we de inzichten uit de zelfdeterminatietheorie kunnen vertalen naar de praktijk.
Bronnen
[1] Minnaert, A. (2005). Maakt het verschil? Over onderwijskundige en orthopedagogische zorg voor leerlingen in het onderwijs. In E.J. Knorth, Minnaert, A.E.M.G. & Ruijssenaars, A.J.J.M. (Ed.), Verschillen onderscheiden. Orthopedagogische hulpverlening en begeleiding bij problematische opvoedings- en onderwijsleersituaties (pp. 43-62). Utrecht: Agiel.
[2] Minnaert, A., c.s., (Eds.) (2018). Motivatie is een werkwoord. Amersfoort: CPS.
[3] Deci, E. L., & Ryan, R. M. (1985). Intrinsic motivation and self-determination in human behavior. New York: Plenum.